U nedostatku sopstvene, autentične istorije hrvatska država uveliko se koristi istorijskim ličnostima koji nedvosmisleno pripadaju srpskom nacionalnom korpusu.
Hrvatskoj političkoj, naučnoj i kulturnoj eliti nije bilo dovoljno to što su za sebe prisvojili najuglednije Srbe Nikolu Teslu, Ruđera Boškovića, Ivana Gundulića, Vlaha Bukovca, Valtazara Bogišića, Matiju Bana i sijaset drugih kulturno-istorijskog ličnosti čija biografija ne ostavlja ni najmanju dilemu o njihovom etničkom prijeklu, već su kao svog nacionalnog junaka predstavili i Vuka Mandušića.
Ovaj srpski epski junak čiju je hrabrost i odvažnost u borbi protiv Turaka Njegoš ovjekovječio u svom „Gorskom vijencu“ se u muzeju na ostrva Visovac u Nacionalnom parku Krka opisuje kao hrvatski nacionalni junak.
Pored njegove sablje koja stoji kao eksponat u muzeju jasno piše da je ista pripadala hrvatskom narodnom junaku rodom iz Rupa.
Vuk Mandušić rođen je u Dalmatinskoj Zagori i bio je jedan od najistaknutijih srpskih harambaša i uskoka koji je predvodio Morlačku (Vlašku) vojsku u Kandijskom ratu Mletačke Republike protiv Osmanskog carstva.
To područje u 17. vijeku bilo je naseljeno srpskim stanovništvom i stalno poprište osvajačkih pohoda Osmanskog carstva prema Mletačkoj Republici. U mletačkim izvorima se spominje kao pravoslavni Morlak (Vlah), kako su tada nazivali Srbe. Sa svojim četama je prodirao na tursku teritoriju, pljačkao i ubijao Turke. Uz serdare iz Ravnih Kotara, Stojana Jankovića i Iliju Smiljanića, najomiljeniji je narodni junak uskočke epohe. Poginuo je u borbi s njima 1648. kod utvrđenja u Zečevu.
