Momčilo Đujić, četnički vojvoda, sveštenik, ratnik i pre svega veliki Srbin. Malo je poznato da je pored svega ovoga bio i pesnik. Za vreme boravka u Sremskim Karlovcima napisao je zbirku pesama “Emilijade”, koja je veoma dobro prošla kod književnih kritičara toga doba.
Na kraju krajeva, i sam je dobio ime po junaku iz srpske narodne poezije – vojvodi Momčilu.
Vojvoda Đujić, odrastao na epskoj poeziji i guslama, te je na kraju i sam postao tema mnogih pesama. Zato bi smo izdvojili citat iz jedne “manje poznate” epske pesme koja govori upravo o njemu:
“Sinu munja, nebesa zapara,
Zatrese se planina Dinara.
Kliknu soko pa se nebom vinu,
Da odozgo osmotri Krajinu,
Dok se začu vila sa litice
Oj Krajino krvava grobnice,
Bezdanico i nesita jamo,
Koliko si progutala samo?!
Ljudskog mesa i krvi nevine!
Znaju tvoje jame i pećine.
Pa žalosno jeknu sa visine:
“Oj guslare srpske slave sine,
Radi krsta i bratskije’ rana,
Časnoga ti krsta i tamjana,
Vidovdana što ti kuća slavi,
Gusle svete preko krila stavi,
Pa zapjevaj moj brate guslare!
O plamenu ljutom sa Dinare,
O pjesniku, popu i ratniku,
O vojvodi Đujiću Četniku…”
