Upamtite dobro lica ovih junaka!

Zatim su 1913. razbili borce bugarskog kralja Ferdinanda I i odbranili jug Srbije (današnju BJRM). Onda su veličanstveno pobedili trupe Josifa Franje 1914. godine, cara pokojne carevine Austrougarske, izvojevavši prve savezničke pobede nad Nemcima (kao i Nemce koje pričaju ”naški”).

A posle 1915. godine uz grdne muke su poslali na smetlište istorije i nemačkog cara Viljema II, koji je “nas Srbe sa onim vragom generalom Makenzenom i njegovim kulturnim razbojnicima proterao iz naše zemlje preko kršne Albanije!”

Slali su ih na oporavak na Krf, pa morem u Alžir, u severnu Afriku, dok su one koje su Austrougari zarobili, kao i njihove familije, slali u prve koncentracione logore na svetu poput Arada, Doboja, Neđmeđera, Nežidera, Jandrihovica… Kad bi im rane zarasle, vraćali su se sami na Solunski front u prve redove, pa se peli na vrh Kajmakčalana i izvlačili topove na ruke, ljubili srpsku zemlju kod oslobođenog Bitolja, da bi u proboju Solunskog fronta, koji se dogodio na današnji dan 1918. godine, sa svom braćom srpskom oterali Bugare nazad u Bugarsku, dok su Mađare i Austrougare jurili sve do Segedina i Alpa!

Po povratku kući vratili su se svakodnevnim obavezama srpskih domaćina. Uradili su samo ono što su i njihovi preci pod Karađorđem i Milošem, borili su se ”s verom u Boga za Kralja i Otadžbinu”.

Sahranili su pobijene najmilije, umrle od boleština i pegavog tifusa, obnavljali kuću i zemlju, ponovo upalili ognjište, rađali decu, išli nedeljom u Crkvu, slavili Slavu, Božić, Vaskrs.

Ovi naši časni dedovi i pradedovi, koji na Krfu tokom svog boravka ni grančicu Masline nisu polomili, svesno su žrtvovali sebe i ostavljali kosti od Cera, Kolubare, Drine, Albanije, Krfa, severne Afrike, Kajmakčalana, pa skroz do Koruške.

Oni su svoje živote dali da bi mi danas bili slobodni, da bi naša Srbija bila slobodna!