Stradanja Srba kroz istoriju

Pored otvorenog hrvatskog genocida, Srbi su bili u vrhu liste žrtava po glavi stanovnika i u Prvom i u Drugom svetskom ratu, da ne pominjemo stravične pogrome nakon austro-turskih ratova 1593—1606, 1683—1699, 1716—1718, i 1737—1739, srpsko-turskih ratova 1876—1877 itd. ili mnogobrojne ustanke poput Velikog banatskog ustanka iz 1594, Kočine Krajine 1788—1791, Prvog i Drugog srpskog ustanka 1804—1817, Nevesinjske puške 1875—1877 i svih ustanaka koji su se tada proširili svuda gde su Srbi bili okupirani od Turaka. Nakon svake ove istorijske epizode, nastupale su ogromne žrtve i demografska pustoš za srpski narod.

Za Srbe sa Kosova i Metohije, stradanje praktično nikada nije prestajalo, počev od Kosovskog boja 1389. godine do dana današnjeg. Jedini period mirnog života i opšteg prosperiteta Srba na Kosovu i Metohiji, bio je u periodu Kraljevine 1912—1941, kada primećujemo značajan rast broja Srba na tom području, prvi put nakon turskih osvajanja.

Nakon austro-turskih ratova, i strašnih turskih zuluma u 17. i 18. veku, demografska slika Kosova, Metohije, Raške i Stare Srbije se u potpunosti menja. Prazne se te srpske pokrajine i otpočinju velike seobe Srba u srpske krajeve na severu i zapadu.

Najstrašniji pogromi Srba sa Kosova i Metohije dešavali su se u 19. veku, u vreme srpskih ustanaka pod Karađorđem i Milošem, a naročito nakon srpsko-turskih ratova 1876—1877. Sve do oslobođenja 1912. godine, Srbi su na Kosovu i Metohiji trpeli nezapamćeni zulum Turaka i albanskog bašibozuka (neregularnih milicija turske imperije). Bez prava na nošenje oružja, kao turska “raja” i pravoslavni Hrišćani koji su na samom dnu društvene lestvice, Srbi su bili izloženi ogromnom teroru muslimana Albanaca praćenom nekažnjenim i nasumičnim ubistvima, otmicama, otimanjem imanja, otmicama i silovanjima devojaka, paljenjem letine, krađama stoke itd.

I svaki put kad je naša država u 20. veku okupirana, Srbi sa Kosova i Metohije su strašno stradali i od okupatora, a naročito od muslimana Albanaca. Takav teror je nastavljen i pod okupacijom hrvatskih komunista na čelu sa Josipom Brozom Titom i na kratko prekinut za vreme Slobodana Miloševića.
.
I danas Srbi na Kosovu i Metohiji trpe ono što nijedan narod u Evropi ne trpi. Trpe i opstaju kao Srbi. I zato im čitavo srpstvo mora pomagati i odati priznanje.
.
Danas se ne zna, da pored svega što trpe od albanske vlasti na okupiranom Kosovu i okupiranoj Metohiji, Srbi sa KiM ne mogu da putuju, jer bezvizni režim ne važi za one koji imaju boravak na KiM. Korupcija na tom području je velika, posao se dobija samo preko veze, a bahatost pojedinih Srba, tera i ovo malo Srba da se iseljavaju u zapadne zemlje.
.
I umesto da iskoristimo to što se Kosovo prazni od Albanaca, jer se masovno iseljavaju u Švajcarsku i Nemačku, uz njihove katastrofalne demografske trendove i što Srpkinje na Kosovu i Metohiji rađaju više dece nego bilo gde drugo, mi sedimo skrštenih ruku i čekamo da nam slobodno Kosovo i Metohija padnu sa neba.
.
E pa, ne može to tako. Kada mi budemo bolji i kada budemo kao naši slavni preci 1912. godine, tada će nam Bog vratiti naše Kosovo i našu Metohiju.