Srpski mač najubojitije oružje srednjeg veka

Mač ovakvog tipa je izmišljen u srednjevekovnoj Srbiji, koju su naši sveti vladari Nemanjići pretvorili u ekonomsku i vojnu supersilu.

Srpski mač je pravi viteški dvoručnjak čije su osnovne specifičnosti dvoseklo sečivo, četvrtasta jabuka i nakrsnica izvijena u obliku latiničnog slova “S”, koji se odmah pokazao kao vrlo uspešan u praksi. To mu je bila najbolja preporuka da postane tražen daleko izvan granica tadašnje Srbije.

Istraživanja ukazuju da je ovakav mač počeo da se kuje u Srpskom carstvu još za vreme cara Dušana. Kasnije se u izvorima iz 15. i 16. veka pominje kao “spade schiavonesche” i u to vreme se proizvodi u Veneciji. Međutim, prema izvorima iz Dubrovačkog arhiva, prvo pominjanje ovog mača nalazimo u testamentu tada najvećeg dubrovačkog kovača Dobriča Bunisalića iz 1391. godine. Dobrič u svojoj zaostavštini pominje “dva mača skjavoneska” tj. srpska, jer se u Dubrovniku, tokom srednjeg veka, izraz “Sklavonia” označavao isključivo srednjovekovnu Srbiju.

Takođe, najstariji primerci ovog mača nisu pronađeni u Dubrovniku, Veneciji ili bilo gde drugde u Evropi, već su pronađeni u Srbiji.

Najstariji primerci srpskog mača datiraju iz druge polovine 14. veka. Bilo je potrebno da protekne određeno vreme od kada je počela masovna proizvodnja ovih mačeva, dok nisu postali dovoljno poznati i dobili svoje ime koje je stiglo u Dubrovnik i koje je zabeleženo 1391. godine. Sa priličnom sigurnošću se može tvrditi da je srpski mač bio u upotrebi u srpskoj vojsci i pre Maričke i Kosovske bitke.

Ovo oružje se pokazalo kao izuzetno efikasno u borbi protiv sablje, kakve su imali turski osvajači. Zato se popularnost srpskog mača širila najviše tamo gde se koristio protiv tadašnjih turskih sablji. U Mađarskoj, tokom 15. veka počinje masovna proizvodnja srpskog mača, koja potiče od srpskih majstora-kovača, koji se sklanjaju na sever od turskih pohoda.