Napadi na Srpsku pravoslavnu crkvu, najveću pravoslavnu zajednicu u Crnoj Gori, i dalje ne jenjavaju od strane suverenističkog bloka. Tako su i dalje u javnoj sferi prisutne uvrede i klevete na račun crkve i njenih velikodostojnika, a ono što zabrinjava jeste da se odomaćio termin Crkva Srbije.
Koliko to uticaja ima na drutšvenu sferu dovoljno govori i stav vjernika Srpske pravoslavne crkve koji sa velikim nezadovoljstvom komentarišu ovu društvenu pojavu i otvoreno vrijeđanje Srpske pravoslavne crkve stavljajući joj etiketu kako je to crkva samo jedne države a ne vjerska organizacija koja djeluje širom planete. Tako na primjer ne postoji etiketa za druge vjerske zajednice kao i za ostale, već se one u javnom diskursu pominju sa punim poštovanjem, što je apsolutno i normalno, ipak se samo SPC tretira sa neuvažavanjem i „posprdnim“ tonom se govori o „Crkvi Srbije“.
Kako bismo onda okarakterisali, realno gledano, vaseljensku Patrijaršiju? Kao Crkvu Turske? Nikom to nikada ne bi ni palo na pamet, obzirom da se crkva ne može vezivati za svjetske granice niti ona ikad djeluje u tim granicama. Svjedoci smo da su sva „carstva“ prolazna, pa i države. Danas npr. samo možemo pogledati ostatke od nekadašnjeg Rimskog carstva, u kojem je 313 godine Hrišćanstvo uspostavljeno kao državna religija. Međutim, Hrišćanska crkva je opstala, a Rimskog carstva nema ni na vidiku.
Isto to važi i za svaku državu – i Crnu Goru i Srbiju. Istorijski je fakat da su se društvena uređenja kroz istoriju i mijenjala, a ipak je Srpska pravoslavna crkva bila ta koja je na ovim prostorima postala i opstala, i promijenila desetina država, carstava, društvenih uređenja, a ovo je samo još jedan istorijski tok koji će Crkva da nadživi.
Tako je i sa etiketiranjem „Crkve Srbije“. Ne postoji model po kom se ikakvo društveno i državno uređenje vezati za Crkvu ni po kom modelu, a ipak se to pokušava nametnuti kao jedan sasvim normalan narativ, što je svakako pogrešno. Zvanični naziv je Srpska pravoslavna crkva i tako je jedino i možemo oslovljavati.
