To je svakako bio masakr Srba u glinskoj crkvi Roždestva Presvete Bogorodice, 29. jula 1941. godine.
Hrvati su tih dana, krajem jula 1941. godine, iz sela u okolini Gline i Vrginmosta pohvatale lokalne Srbe i prebacili ih u grad Glinu zatvorivši ih sve u glinski saborni hram SPC Roždestva Presvete Bogorodice. Uoči Ilindana 1941. godine sve žrtve koje su se našle u Crkvi su bile zaklane i pobacane u masovne grobnice.
Glinska Crkva je srušena i u vreme Titove Jugoslavije i nikada nije obnovljena, tako da danas ne postoji ni jedan jedini njen trag ili materijalna uspomena na ovaj strašan zločin.
Postoji i svedočanstvo jednog od ekzekutora. Radi se o Hilmiji Berberoviću, muslimanu iz okoline Bosanskog Novog koji je zarobljen u Srbiji 1941. godine gde je trebalo da likvidira jednog nemačkog vojnika i izazove jednu od onih kaznenih ekspedicija, poznatih po odmazdi u kojoj su ubijali stotinu Srba za jednog nemačkog vojnika. U njegovom saslušanju mogu se pročitati brojni detalji koji služe za rekonstrukciju zločina. On, naime, govori da je njegova jedinica početkom jula 1941. godine dobila nalog da ide u Glinu, da bi vršili pretres po gradu i okolnim selima. Posebno je opisao događaj u pravoslavnom hramu u Glini:
“… U crkvu je moglo stati oko 1000 ljudi. Za vrijeme klanja je pred crkvom postavljena straža, a ovo je činjeno radi toga što su se neki prvoslavci penjali u zvonaru pa su zatim skakali sa nje. Ja sam bio određen da vršim klanje u tri maha… Ubijanje je vršeno na taj način što smo neke udarali pravo u srce, neke klali preko vrata, a neke udarali gde stignemo… Za vrijeme klanja nije gorjela svetlost u crkvi, već su bili određeni specijalni vojnici koji su u rukama držali baterijske električne lampe i time nam osvetljavali prostor… Ovo klanje u crkvi desilo se 7 do 8 puta, a ja sam učestvovao tri puta. Za vrijeme klanja svi smo bili toliko uprljani krvlju, da se uniforma nije mogla očistiti, već smo je zamjenjivali u magacinu, a poslije se prala. Crkva je poslije svakog klanja prana. Kad se klanje završavalo, dolazili su kamioni i nosili lješeve…”
Jednak je doživeo sudbinu svojih Krajišnika, prognan je u „Oluji” 1995. godine i 1997. godine umro u Beogradu, daleko od svog rodnog kraja.
