Leka Dukađin, veliki vojskovođa i zakonodavac!

Ostao je zabeležen kao veliki vojskovođa, ali i veliki zakonodavac, koji je svojim zakonom upravljao velikim brojem srpskih plemena na teritoriji današnje Albanije i severne Crne Gore i učinio da Srbi kroz vekove postanu najveći simbol otpora turskim osvajačima.

Najpotpuniju verziju ovog nepisanog, usmenog srednjovekovnog kanona skupio je jedan franjevački monah krajem 18. ali je tek publikovan u 20. veku.

Albanci kada žele da istaknu da je nešto pravedno, kažu „tako je ostalo od Leke”. Smatra se da je Leka Dukađin bio pod velikim uticajem Dušanovog zakonika kada je pisao svoj Kanon, zbog velike sličnosti sa istim.

Danas se prevashodno smatra da su Dukađini bili Arbanasi, međutim ako se pozabavimo lingvistikom reči Kanun Lekë Dukagjinit: Termin kanun dolazi iz grčkog “κανών” odnosno canon, pravilo; iako se smatra da Leka proizilazi od Alexander, ovaj termin zapravo predstavlja latinsku reč za zakon “Lex”; dok Duka proizilazi iz reči “Dux” tj. Vojvoda; Gjini je ništa drugo do novoskovano albanizovano srpsko ime Jovan; Usmeno je sačuvan arbanizovan naziv latinskosrpskog imena za zakon = Kanun Lekë Dukagjinit > Canon Lex Dux Ivan > Pravila zakona vojvode Jovana.

Na ovo nadovežimo da prva osoba pod sličnim prezimenom se pominje 1377. u jednom dubrovačkom dokumentu imenom Nicolaus Tuderovich Duchaghi i da prema Muzaki, grb Dukađina bio je beli orao – poput ostale srpske vlastele.

Takođe Dukađini su imali srpsku/slovensku kancelariju, bez pomena arbanaškog jezika. U narodnoj epici, koju je zapisao Andrija Kačić, katolički biskup, pominju se samo kao rodovi Dukađinići, a saputnik Leke Dukađinija u vojevanju bio je Božidar Dušmani, koji se takođe tretira kao Arbanas kao i njegov kompletan rod.

Leka Dukađin je imao dva sina – Nikolu i Bjelog Pavla, od kojih je nastalo nekoliko plemena. Najpoznatije među njima su Bjelopavlići.