Kneginja Ljubica-Zorka Karađorđević, ćerka kralja Nikole

Njeno ime krasi jednu od centralnih vračarskih ulica u Beogradu, a nekada je njeno ime nosio čitav niz humanitarno-prosvetnih institucija od sirotišta, preko studentskih i đačkih domova, do škola i bolnica širom naše kraljevine.

Kneginja Ljubica-Zorka Karađorđević (1864-1890) je zapravo tada knezu Petru Karađorđeviću, koji je bio oficir francuske Legije stranaca (stigao je do čina pukovnika) i srpski ustanik u Bosni i Hercegovini 1875, izrodila petoro dece: Jelenu (1884-1962) kasnije suprugu ruskog velikog kneza Ivana Konstantinoviča Romanova koga su mučki ubili komunisti; Milenu (1886-1887) umrlu kao dete; Đorđa (1887-1972) abdicirao u korist mlađeg brata pod pritiskom oca, javnosti i beogradskog mitropolita; kralja Aleksandra I (1888-1934) i Andriju (1890) koji je umro po rođenju.

Njenom neobičnom imenu kumovao je sam srpski knez Mihailo Obrenović (1839-1842 i 1860-1868) koji je radi uspostavljanja narodnog jedinstva između kneževina Srbije i Crne Gore kroz ime ”Ljubica-Zorka” izrazio želju da ona bude simbol ”ljubavi” između srpskog naroda u obe svoje kneževine i ”zore” novog vremena u kome se iščekivalo svenarodno ujedinjenje.

Svoju mladost provodi na Cetinju gde je pod nadzorom švajcarskih profesora naučila da čita, piše i govori strane jezike, da bi burne 1875. godine i početka ustajanja srpskog naroda protiv Turaka bila poslata u Rusiju na učenje i vaspitavanje u elitnom Smolenskom institutu, u kome su boravile devojke iz najuglednijih ruskih aristokratskih porodica. Po završetku školovanja vraća se na Cetinje na kome 1883. upoznaje oficira na službi u francuskoj vojsci kneza Petra Karađorđevića.

Knez Petar je nameravao da se na Cetinju oženi i da se na neko vreme vrati Crnoj Gori odakle poreklo vuče i njegova porodica preko vožda Karađorđa Petrovića. Nakon upoznavanja sa kneginjom koja mu se veoma dopala, zaprosio ju je od njenog oca crnogorskog kneza.