Radnja izgrađena oko ubistva studenta Ivanova koji je istupio iz družine 1869. godine, dakle, zasnovana na isječku iz realnosti, u najvećoj meri potvrđuje čuvenu izjavu Dostojevskog kako ne postoji ništa fantastičnije od stvarnosti. Zamišljen kao pamflet protiv liberalizma – koji, dajući ovoj problematici u Rusiji širok kontekst, objašnjava Balaban – roman Zli dusi „procijenjen je i ocijenjen kao brutalan, nasilan, pesimističan i bez nade“.
Nada ipak postoji, i to ona najsnažnija, kakve nema u drugim djelima ovog autora, a ona je iskazana kroz portret Stefana Trofimoviča Verhovenskog koji doživljava onaj krajnji preobražaj u stremljenju ka slobodi. Za ovog junaka Balaban ističe da je najbliži nama i da je njegov životni put saobrazan našem, jer iako preko njega u roman „ulazi ambijent opsjednutosti“, Stefanova sloboda jeste ona hrišćanska vrlina kojoj bi trebalo težiti, a koja dolazi od velike snage, napora, odricanja i činjenja dobrog čak i onima koji to nisu zaslužili. On je nosilac one velike ideje koja će evoluirati do pravoslavne ideje, što je predstavljeno krajem čiju dirljivost Balaban potcrtava, budući da je riječ o finalnom preobražaju „čovjeka zaraženog bijesima“.
