Identitet
Kako je propala Kočina krajina 1791.?
„Nemam pisara ni drugih učenih ljudi, no ću ići od manastira do manastira i kazivati svakom kaluđeru i popu da u svakom manastiru zapišu DA VIŠE NIKAD KO JE SRBIN NEMCU (Austrijancu) NE VERUJE“.
Aleksa Nenadović, knez tamnavsko-posavske knežine je ovo izjavio nakon propasti Kočine krajine 1791. kada su srpski frajkori (dobrovoljački odredi) uz pomoć Austrije tokom Austrijsko-turskog rata 1788–1791 uspeli da oslobode veliki deo Pomoravlja i Šumadije, nazvavši ga po vođi srpskih dobrovoljaca kapetanu Koči Anđelkoviću.
Nakon objave rata 1788. godine Kočin odred sastavljen od oko 500 ljudi je izvršio prepad na Smederevo, a vrlo brzo zauzeo i Požarevac. Nakon toga Osmanlije su oterane iz Palanke, Batočine i Bagrdana. Koča je, na krilima ohrabrenog rata, uspeo da zauzme čak i Kragujevac dok je na zapadu Srbije Aleksa Nenadović dejstvovao u valjevskom kraju. Na samom početku rata, Srbi (ne Austrijanci) su vršili glavne ofanzivne akcije.
Koča je dobio čin kapetana i zlatnu medalju zbog svojih uspeha u presecanju linije Niš-Beograd koja je bila ključna za Turke. Ipak, neaktivnost austrijskih trupa je izazvala nezadovoljstvo među Srbima koji su se povukli do Požarevca u turskoj kontraofanzivi. U junu 1788. godine Turci vraćaju Požarevac, a Koča se prebacuje u Banat.
Kočina krajina je nestala Svištovskim mirom iz 1791. godine dok su kapetana Koču, zajedno sa njegovih trideset saboraca, Turci nabili na kolac kod Tekije na Dunavu.
U tri navrata je srpski narod oduševljeno dočekivao austrijsku vojsku kao oslobodilačku 1683–1690, 1717–1739 i 1788–1791 i prihvatao se oružja popunjavajući veoma proređene redove austrijske vojske i to se svaki put završavalo kobno i sa velikom nesrećom.
Štaviše, Austrijanci su na Srbe i Srbiju uvek gledali kao na koloniju koju treba osvojiti tako da se tu nikada nije mogla izroditi iskrena veza savezništva i o tome nam najbolje svedoče reči kneza Alekse Nenadovića sa početka teksta.