Identitet
Hrvatizaciju Crne Gore započeo je Piper koji je ime dobio po Svetom Savi!
Savić Marković Štedimlija (rođen u Piperima na Savindan 1906) bio je pohrvaćeni crnogorski književnik, publicista i politički aktivista. Bio je prvi zagovornik hrvatizacije Crne Gore. Kao jedan od prvih ideologa specifičnog crnogorskog nacionalizma uobličio je tezu o prvobitnom hrvatskom poreklu Crnogoraca i njihovoj etničkoj posebnosti u odnosu na Srbe.
Prema njegovim zamislima, Crna Gora je proistekla iz navodne „Crvene Hrvatske“, zamišljene istoriografske tvorevine iz Ljetopisa popa Dukljanina. Zastupanje takvih teza obezbedilo mu je naklonost hrvatskih nacionalističkih i antisrpskih krugova u Zagrebu. Za vrijeme Drugog svjetskog rata (1941-1945) bio je saradnik ustaškog režima u Nezavisnoj Državi Hrvatskoj, gde je aktivno učestvovao u stvaranju Hrvatske pravoslavne crkve.
U brošuri „Crnogorsko pitanje“ koju je objavio Crnogorski nacionalni komitet u Zagrebu 1941. godine pod okriljem nove ustaške vlasti, ponavljajući stare teze da je 1918. godine Crna Gora bila okupirana od strane “srbijanskih i francuskih četa”, Štedimlija zaključuje: “Kad se isprave teške versajske nepravde, Crna Gora će pod vodstvom dr S. Drljevića u novom evropskom poretku, koji se stvara, zauzeti mjesto koje joj pripada po zaslugama i po stradanjima u oslobodilačkoj borbi.”
Štedimlija je tokom Drugog svetskog rata bio desna ruka hrvatskog nacističkog vođe Ante Pavelića. U Zagrebu je 1943. godine objavljena i njegova knjiga Auf dem Balkan. Godine 1945. Crvena armija ga je uhapsila negde u Austriji, kuda se povlačio zajedno sa hrvatskim ustašama. Proveo je izvesno vreme u zatvoru u SSSR-u. Intervencijom rukovodstva nove komunističke države vraćen je u zemlju.
Na suđenju, koje je bilo svojevrsna farsa, osuđen je na kraću vremensku kaznu i ubrzo pušten iz zatvora. Zaposlili su ga u Leksikografskom zavodu u Zagrebu, pod rukovodstvom svemoćnog Miroslava Krleže, čiju je blagonaklonu podršku uživao sve do kraja svog ugodnog zagrebačkog života. Uostalom njih dvojica su, očigledno, bili u vezi i pre Drugog svetskog rata. Zar sama činjenica da je Štedimlija nastavio da deluje iz Zagreba sa svojih predratnih pozicija, ne govori dovoljno o ideološkoj klimi u jugoslovenskom društvu posle Drugog svetskog rata?
Razlika je samo u tome što Štedimlija sada nije više bio usamljen kao pre rata. Iza njega je stajao, pre svega, Miroslav Krleža, glavni ideolog sveukupne kulturne politike u Titovoj Jugoslaviji. Stajale su iza njega i mnoge politički moćne ličnosti u državnom i partijskom rukovodstvu Jugoslavije i Crne Gore. Videlo se to naročito tokom akcije rušenja stare Njegoševe kapele na Lovćenu.
U sličnom, u osnovi srednjoevropskom klerikalnom duhu, zasnovana je teorija KPJ o Crnogorcima kao zasebnoj naciji. Ona proističe iz poznate teze o tome da je Jugoslavija “versajska tvorevina” i da su u njoj sve druge nacije žrtve “velikosrpskog ugnjetavanja” i “velikosrpskog unitarizma”. Svoj najjasniji izraz taj koncept je našao u odlukama Pete zemaljske konferencije KPJ u Zagrebu (1940), mada je ta teza začeta još na komunisitčkim kongresima 20-tih godina 20.vijeka, pod uticajem Kominterne.
Proces odnarođavanja Srba u Crnoj Gori bio je sastavni deo sveukupne državne i partijske politike – od ustavnih rešenja, državnih i partijskih dokumenata, do naučne, prosvetne, obrazovne i kulturne politike. O dojučerašnjem srpskom narodu u Crnoj Gori nije više bilo ni reči, kao da je najednom nestao bez traga, sve do kraja 20. vijeka.