Identitet
13. jul 1817. – najsramnija stranica srpske istorije!
Pred zoru, 13 jula 1817 godine, Nikola Novaković je ubio Karađorđa i jataganom mu odrubio glavu. Odlikovanje, sablju, pištolje, odjeću i ostale stvari koje je kod njega našao, stavio je u okrvavljenu zobnicu i predao Vujici Vulićeviću. Vujica je sve to poslao knezu Milošu.
Četiri dana kasnije, Voždova glava je poslata u Carigrad, na poklon sultanu.
Od Karađorđevih stvari koje su mu donijete, Miloš je zadržao sablju. Na njoj je bio natpis: „Zaštitniku vjere i otadžbine“. Miloš je sablju poslao u Beč juveliru Bidermanu da izradi novi balčak. Sječivo je cizelirano a sablja optočena dodatnim zlatom (1 kilogram) i brilijantima.
Novi natpis je na sablji ispisan rubinima i tirkizima. Glasio je: „Svome knezu Milošu Obrenoviću, blagodarna Srbija“. Za to je plaćeno 4132 dukata.
Glava vožda poslata je u Beograd, a sa nje je jedan beogradski kasapin skinuo kožu. Ta obrazina, napunjena slamom poslata je u Istanbul, sultanu Mahmudu Drugom.
Lobanja, sahranjena u blizini Saborne crkve, spojena je sa tijelom pokopanim ispod jednog bresta, na mjestu pogibije, tek na insistiranje knjeginje Ljubice. Zajedno su sahranjeni u crkvi u Topoli. Vujica je, zbog griže savjesti, 1818. podigao crkvu Pokajnicu kod Velike Plane.
Poruku Vujici da vožd mora biti likvidiran po zapovijesti kneza Miloša i beogradskog vezira, odnijela su tri konjanika – pisar Anta Protić, Toma Vučić Perišić i Pavle Sretenović.
Čovjek koji je prihvatio voždovu glavu, tada mladi gospodarev čovjek, Toma Vučić Perišić, posle nekoliko decenija, u vrijeme vladavine Karađorđevog sina, kneza Aleksandra, biće predsjednik odbora za podizanje spomenika Karađorđu, što je karakteristično za našu istoriju. Spomenik, ipak, neće biti podignut…
Izvršilac ubistva bio je Nikola Novaković, jedan od Vujičinih momaka. U nekim ruralnim djelovima Srbije, potom su sve sa prezimenom Novaković smatrali voždovim ubicama. Narod je Karađorđa tajno ožalio. Nisu smjeli to da rade javno zbog Miloševog režima, jer je bio doušnički.